Assatz m'es bel del temps essuig

- Marcabru -


Este Sirventes é mais um ataque contra os adúlteros.

(1)
Assatz m'es bel del temps essuig,
Quand la douz gem e la fonz bruig
E son li prat reverdezit,
Pesa·m de Joven car s'en fuig,
C'a penas troba qui·l convit.

(2)
Ben son l'enganador destruig,
Can l'uns pechat a l'autr' aduig,
El fuoc del malign esperit,
Que fai dir de l'enfan :so·m cuig,
Mieus es, ditz cel que l'a noirit.

(3)
Savis es qui lo fuoc destreing,
Qu'estra grat sobre lui non reing,
Que puois a lo fuocs envazit
Son ardimen, c'ad el si gleing,
Tart remanra senes mal crit.

(4)
Moillerat, segon l'endeveing,
Que·us es a venir vos enseing,
Mas si m'avetz espaorit
C'usquecs n'a son coratge feing,
Per que no m'es engal grazit.

(5)
A cum fo tan fer ni esquiu
Q'estrains quezes en autrui niu
Mas aras s'en son esbaudit
Si qu'el camin descobertiu
Van assegurat e plevit.

(6)
Tant cremon lo feu qu'ieu vos diu,
La flama la bras'e·l caliu
C'ar de tant se son enferzit
Que bravas en son e braidiu
Las moillers e·il drut e·il marit.

(7)
Qui m'entend[r]ia s'ieu dic be?
Q'ara·m membra de que·m sove,
D'un volpillatge e d'un ardit
C'ai agut, puois fui pros ancse
Et ancaras no m'a giquit.

(8)
De sol la paor ai faich fre
Que majormen aura faich me
Plus fort d'un caval arabit,
E si l'agues faich d'autra re,
Mos ardimens m'agr' enriquit.

(9)
Mon volpillatge teing tant car
Qu'el m'enseigna de cui mi gar
De gran fol e d'enfan petit,
E dei me tres vetz doctrinar
Mon affar anz que si'auzit.

(10)
Mon ardimen non dei laissar
Ni creire de tot mon affar,
Ni nuills autre no m'a desdit
Que leu de mon privat disnar
C'Aventura de joi partit.

(11)
Moillerat tuich estatz a frau
Que chascus rendetz mau per mau
Mas tot vos er contramerit
Et ieu guiarai ves Angau.

(12)
Guianna cridon en Peitau
Valia dissend contr' avau
E qui d'escaravaich fai guit
En avol luoc perpren ostau.

(13)
Per so, son Angevin aunit,
E qui d'escarabot fai guit
En avol loc perpren ostau.

Tradução

(1)
Me agrado pela temporada seca
Quando a primavera grita e a fonte murmura
E os prados estão verdes,
E a Juventude me entristece, pois foge,
Dificilmente encontra alguém que a acha.

(2)
Os enganadores estão bem destruídos
Quando um lidera outro ao pecado,
No fogo do espírito maligno,
Que fazem dizer sobre uma criança:
"Acho que é meu", aquele que a alimenta.

(3)
Sábio é aquele previne o fogo
De dominar o ódio sobre si mesmo,
Pois, assim que o fogo vencer
Sua determinação, nela gruda,
Dificilmente ficará sem causar mau rumor.

(4)
Casados, segundo a predição
Que vos vêm, vos ensino,
Mas me assusta assim,
Pois todos escondem seus sentimentos,
Porque não sou tido como igual.

(5)
Ah! Como é tão feroz e cruel
Que um estranho se coloque num ninho de outro,
Mas agora todos gostam disso,
Assim, neste caminho coberto
Vão confiantes e seguros.

(6)
Queimam tanto no fogo que vos digo,
Na chama, nas brasas e carvões
De tanto se tornaram furiosos,
Que se tornaram ousados e roucos,
As mulheres, amantes e maridos.

(7)
Quem me entenderia, se eu falasse bem?
Pois agora me lembro de muitas vezes,
De uma covardia e de uma bravura
Que tenho desde que conheci coragem:
E ainda tenho isso.

(8)
Apenas pelo medo fiz uma rédea,
De outra forma, eu me faria
Mais forte que um cavalo árabe,
E se eu tivesse feito de outra coisa,
Minha determinação daria importância.

(9)
Tenho minha covardia com valor,
Pois me ensina de quem devo me cuidar,
Do grande tolo e da criança pequena.
E eu tenho que pensar três vezes
Meu problema antes que se ouça.

(10)
Minha coragem não devo abandonar,
Nem acreditar nela em todos os meus problemas,
Nenhum outro foi capaz de me contrariar
E abandonar minha refeição privada
Que a boa alegria me deu.

(11)
Casados, todos vocês são culpados:
Em render, cada um, mal por mal,
Mas tudo voltarão para vocês,
E eu os guiarei rumo Anjou.

(12)
"Guiena!", gritam em Poitou,
"Valor desce contra Anjou!"
E quem faz um besouro como guia
Prepara seu alojamento num lugar vil.

Mensagens populares deste blogue