Can vei la lauzeta mover
Can vei la lauzeta mover
Poema de Bernart de Ventadorn, preservado no manuscrito 12473.
(I)Can vei la lauzeta mover
De joi sas alas contral rai,
Que s'oblid' e.s laissa chazer
Per la doussor c'al cor li vai,
Ai tan grans enveya m'en ve
De cui qu'eu veya jauzion,
Meravilhas ai, car desse
Lo cor de dezirer no.m fon.
(II)
Ai, las tan cuidava saber
D'amor, e tan petit en sai,
Car eu d'amar no.m posc tener
Celeis don ja pro non aurai.
Tout m'a mo cor, e tout m'a me,
E se mezeis e tot lo mon!
E can se.m tolc, no.m laisset re
Mas dezirer e cor volon.
(III)
Anc non agui de me poder
Ni no fui meus de l'or' en sai
Que.m laisset en sos olhs vezer
En un miralh que mout me plai.
Miralhs, pus me mirei en te,
M'an mort li sospir de preon,
C'aissi.m perdei com perdet se
Lo bels Narcisus en la fon.
(IV)
De las domnas me dezesper!
Ja mais en lor no.m fiarai!
C'aissi com las solh chaptener,
Enaissi las deschaptenrai.
Pois vei c'una pro no m'en te
Vas leis que.m destrui e.m cofon,
Totas las dopt' e las mescre,
Car be sai c'atretals se son.
(V)
D'aisso's fa be femna parer
Ma domna, per qu'e.lh o retrai ,
Car no vol so c'om deu voler,
E so c'om li deveda, fai.
Chazutz sui en mala merce,
Et ai be faih co.l fols en pon!
E no sai per que m'esdeve,
Mas car trop puyei contra mon.
(VI)
Merces es perduda, per ver,
Et eu non o saubi anc mai,
Car cilh qui plus en degr'aver,
No.n a ges, et on la querrai
A can mal sembla, qui la ve,
Qued aquest chaitiu deziron
Que ja ses leis non aura be,
Laisse morrir, que no l.aon
(VII)
Pus ab midons no.m pot valer
Precs ni merces ni.l dreihz qu'eu ai,
Ni a leis no ven a plazer
Qu'eu l'am, ja mais no.lh o dirai.
Aissi.m part de leis e.m recre!
Mort m'a, e per mort li respon ,
E vau m'en, pus ilh no.m rete,
Chaitius, en issilh, no sai on.
(Tornada)
Tristans, ges no.n auretz de me,
Qu'eu m'en vau, chaitius, no sai on.
De chantar me gic e.m recre,
E de joi e d'amor m'escon.
Tradução
(I)
Quando vejo a alauda mover
De Joi as asas contra o raio,
Que s'olvida e tende a ceder
Pelo dulçor de seu esmaio,
Ai, tão grande inveja me vem
De quem eu percebo alegrá-la,
Eu tenho a surpresa, também,
Pois o anseio não me avassala.
(II)
Ai! Tanto pensava saber
D'Amor, mas eu tão pouco sei,
Porque no Amor não posso ter
Aquela que eu jamais terei.
Todo o meu cor, tudo de mim,
Tem, a si mesmo e todo o mundo!
Mas quando parte, deixa assim
Meu cor em desejo profundo.
(III)
Nunca mais me tive em poder
Nem fui meu, pelo tempo atrás
Que me deixou seus olhos ver
Pelo espelho que muito praz.
Espelho, pois me olhei em ti,
Morri num desejo profundo;
Perdeu-se, como me perdi,
O Narciso no olheiro fundo.
(IV)
Pelas damas vou me perder!
Jamais nelas confiarei!
Eu costumava as defender,
Mais nenhuma defenderei!
Porque nenhuma quis meu bem
Diante de minha danação!
Todas duvido, obro desdém,
Que todas iguais elas são!
(V)
Uma aia se fez parecer,
Madame, eu acuso-lhe assaz,
Não quer o que devia querer,
Mas o que deve impedir faz.
Caído estou em má mercê,
E fiz como o tolo na ponte!
Disso desconheço o porquê,
Mas sei que muito subi o monte.
(VI)
Mercê se perdeu, posso ver,
E antes eu devia ver mais,
Pois quem mais deveria ter
Não tem, para onde ela se vai?
Ai, mal parece, quando a veem,
Que a este triste queredor,
Que sem ela não terá bem,
Deixaria morrer nessa dor!
(VII)
Co' ela não me podem valer
Prece, mercê, direito, lei,
Nem a ela chega o prazer
Que eu amo, nunca mais direi!
Assim renuncio, por desdém,
Se morro, mi'a morte responde,
E vou-me, pois não me retém,
Triste, ao exílio, não sei onde.
(Tornada)
Tristão, nada terá de mim,
Pois me vou, triste, não sei onde,
Ao verso e canto ponho fim,
E a alegria do Amor se esconde.